Месяц: Декабрь 2021

З цікавымі людзьмі Дзятлаўшчыны нас прадаўжае знаёміць праект “Глыбінкай жыве Беларусь”. Марозным снежаньскім ранкам артысты сектара пазастацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці Ганна Харлінская і Ірына Бакшук, а таксама сакратар раённага савета ветэранаў Ядвіга Гушча накіраваліся ў вёску Малыя Краглі, каб павіншаваць з “важкім” юбілеем Івана Юча. Зусім нядаўна Іван Рыгоравіч адсвяткаваў свой  90 дзень нараджэння. Цёплая сямейная сустрэча з гэтай нагоды ўжо адбылася, а цяпер доўгажыхар і яго сябры-аднавяскоўцы сустракалі на падворку артыстаў. Жывыя гукі баяна нібыта вярнулі прысутных у тыя часы, калі ў Краглях віравала жыццё і падобныя мерапрыемствы ладзіліся значна часцей. Шчырыя словы віншаванняў “запалілі” ў вачах Івана Рыгоравіча вясёлыя агеньчыкі, ён з задавальненнем слухаў хіты мінулых гадоў, сярод якіх на заказ прагучала любімая, амаль што “імянная” песня – “У суботу Янка ехаў ля ракі”. Ядвіга Гушча ўручыла юбіляру падарунак і кветкі ад раённага савета ветэранаў, прачытала віншавальную паштоўку з пажаданнямі сямейнага дабрабыту, светлых, напоўненых радаснымі весткамі і падзеямі дзён, мірнага неба над галавой, вядома ж, моцнага здароўя. За песнямі і добрымі жартамі доўгажыхар расказаў пра свой жыццёвы шлях, падзяліўся асабістымі сакрэтамі даўгалецця. Жыццё Івана Рыгоравіча, хоць і быў ён простым вясковым хлопцам з няпоўнай сярэдняй адукацыяй, выдалася цікавым, шчодра “павадзіла” нашага земляка па дарогах малой і вялікай Радзімы. Нарадзіўся ён у 1931 годзе ў вёсцы Алёхнавічы, добра памятае вайну, але не любіць расказваць пра яе, коратка зазначае: – Цяжка людзям жылося. У Алёхнавічах стаялі немцы. Па іх заказе мясцовы стараста накіроўваўся да вяскоўцаў па харчы: забіраў яйкі, курэй, агародніну, а ноччу прыходзілі партызаны, ім таксама трэба было дапамагчы. Калі Вялікая Айчынная вайна скончылася, Іван ужо быў падлеткам, але ўсё роўна сеў за школьную парту, адвучыўся 6 класаў і пайшоў на курсы трактарыстаў у Міроўшчынскую машынна-трактарную станцыю. Працаваць застаўся там жа: трактарысты арганізацыі абслугоўвалі калгасы раёна – выконвалі сезонныя работы на палетках. Іван Рыгоравіч узгадвае, што тагачасныя трактары яшчэ запраўляліся саляркай. Спачатку ён кіраваў “Універсалам”, іх выпускалі на Ленінградскім заводзе “Чырвоны Пуцілавец”, затым перасеў на ХТЗ – трактар вытворчасці Харкаўскага трактарнага завода. Цяпер такія мадэлі можна адшукаць толькі на старых фотаздымках. У 1950 годзе Івана Юча прызвалі ў армію, трапіў ён на Балтыйскі флот, як сам кажа, “служыў мараком” аж цэлых 5 гадоў. Пачынаў у латвійскім Ліепае, які яшчэ называюць “горадам, дзе нараджаецца вецер”, затым дыхаў вольным марскім ветрам у Рызе і Балтыйску Калінінградскай вобласці. Вярнуўшыся на малую радзіму, вырашыў атрымаць вадзіцельскую спецыяльнасць. Скончыў курсы ў Дзятлаве, уладкаваўся ў калгас, пазней зноў працаваў у Міроўшчыне, затым – вадзіцелем будаўнічай ваеннай часці, якая размяшчалася ў Куляшах і была задзейнічана на ўзвядзенні аб’ектаў ваеннага гарадка Гезгалы і Гезгалаўскай ГЭС. За плячыма Івана Юча тысячы кіламетраў дарог і амаль паўстагоддзя вадзіцельскага стажу, бо на заслужаны адпачынак ён выйшаў у 1991 годзе. Жонка Івана Рыгоравіча, Ганна Канстанцінаўна, заўважае, што не менш шаноўны стаж іх сямейнага жыцця – без невялікага 62 гады пара жыве разам, раздзяляючы на дваіх шчасце, хатнія клопаты, жыццёвыя няўдачы і радасці. Сваю “другую палавінку” Іван знайшоў па суседстве ў родных Алёхнавічах, ведаў яе, колькі сябе памятае, праўда, Ганна была малодшай на 9 гадоў, таму не адразу звярнуў на яе ўвагу. Пакахаць-пакахаў, але хутка згуляць вяселле маладым перашкаджалі жыццёвыя абставіны: то Івана Рыгоравіча ад Міроўшчынскай МТС камандзіравалі ў Казахстан на сельскагаспадарчыя работы, то яго сям’ю напаткала бяда – памёр бацька. Аднак каханая дачакалася прапановы рукі і сэрца, вяселле Ючы згулялі ў 1960 годзе. Адзін за адным нарадзіліся іх трое дзяцей. Маладая сям’я набыла дом у Малых Краглях, пераехала сюды на пастаяннае месца жыхарства. Як дбайны гаспадар, Іван Рыгоравіч сваімі рукамі зрабіў рамонт, перакрыў дах, шмат завіхаўся па гаспадарцы, бо жонка працавала даяркай і цэлыя дні праводзіла на ферме. За работай і клопатамі час праляцеў незаўважна. Дзеці выраслі, сталі годнымі людзьмі. У Лідзе жывуць сын Іван (ён экскаватаршчык) і дачка Ірына (працуе ў Лідскім гарвыканкаме), у Мінску – Наталля (працуе ў аддзяленні сувязі). Дзядулю і бабулю радуюць трое ўнукаў і чацвёра праўнукаў. Кожныя выхадныя дзеці наведваюць бацькоўскі дом. Ёсць у вялікай сям’і Ючоў выдатная традыцыя – на святы выносіць на падворак стол, збірацца за ім усім разам, запрашаць суседзяў, якіх Іван Рыгоравіч і Ганна Канстанцінаўна лічаць не чужымі людзьмі. А як жа, на іх палове вёскі засталося ўсяго тры сям’і, таму жывуць яны дружна, падтрымліваюць адзін аднаго. А калісьці, узгадваюць вяскоўцы, толькі мясцовы статак налічваў больш за чатыры дзясяткі кароў. Менавіта працавітасць, жаданне ставіць перад сабой мэты і дасягаць іх Іван Юч лічыць адным з сакрэтаў свайго даўгалецця. Другім – простую сялянскую ежу: сала, хлеб, малако. Прычым адно з другім на думку доўгажыхара даволі цесна звязана: “Хто працуе, той без хлеба не будзе,” – выказвае сваю жыццёвую мудрасць Іван Рыгоравіч. А яшчэ ён любіць вясковыя прасторы, чыстае паветра, землякоў, таму ніколі не згаджаўся на пераезд у горад. У свае 90 гадоў Іван Юч яшчэ рухавы, гаваркі, цікавы чалавек. Прызнаецца, што да гэтага часу чытае газеты, глядзіць тэлевізар, сочыць за навінамі ў роднай краіне. Маладому пакаленню наш зямляк жадае ўсяго найлепшага, а галоўнае – пашаны да працы, без якой няма дабрабыту.

За окном зима — время самых коротких дней и самых длинных ночей. Но не зависимо от возраста, мы любим это время года! Ведь именно зимой к нам приходят самые желанные Новогодние праздники. Именно в эти волшебные дни происходят незабываемые встречи, исполняются заветные желания и невероятные чудеса. 14 декабря 2021г. Дедушка Мороз, Снегурочка и Зимушка-Зима сектора внестационарного обслуживания населения Дятловского РЦКиНТ совместно с сотрудником библиобуса отдела обслуживания и информации Дятловской районной библиотеки спешили к жителям отдалённой деревни Руда-Яворская, Гуты, Подвеликое, Скрунди, Черлёнка, чтобы подарить праздничное настроение и поверить в исполнение самых заветных желаний. Жительницу деревни Руда-Яворская Светлану Станиславовну Нестерову Дед Мороз поздравил с Днём рождения сладким подарком. Все жители с радостью присоединились к акции. И к концу маршрута, зажглись на ёлочке все заветные желания. Ведь вера в чудеса очень важна как для ребёнка, так и для взрослого.

У рамках азнаямленчага тура па прывабных мясцінах і турыстычных аб’ектах раёна для работнікаў санаторна-аздараўленчых установаў “Радон” і “Альфа Радон” артысты народнага тэатра-студыі гульні «Суседзі» прадставiлi сюжэтна-гульнёвую праграму “Як у нас на кірмашы” на базе Дварэцкага дома культуры. Госці ўдзельнічалі ў конкурсах, слухалі народныя песні, спрабавалі традыцыйныя беларускія стравы, з цікавасцю назіралі за пляценнем кошыкаў з лазы, знаёміліся з гісторыяй і дасягненнямі аднаго з зецельскіх мястэчак. Пасля захапляльнага падарожжа па цікавых мясцінах і турыстычных аб’ектах нашага раёна прадстаўнікі дзятлаўскіх здраўніц падзяліліся сваімі ўражаннямі. Загадчык аддзела культурна-масавай работы санаторна-аздараўленчай установы “Радон” Захар Раманаў: – Азнаямленчы тур мне вельмі спадабаўся. Асабліва запомнілася сюжэтна-гульнявая праграма, якая папулярызуе беларускую вёску і дазваляе пранікнуцца мясцовым каларытам. Нас сустрэлі гасцінна. Артысты добрыя і ветлівыя. Адразу відаць, што рабілі ўсё ад чыстага сэрца. Конкурсы не далі нікому змерзнуць, а гэта вельмі важна, калі на вуліцы “гаспадарыць” зіма. Таксама было цікава паслухаць аб касцёле ў Дварцы, кранула за душу гісторыя маленькіх палітэмігрантаў, у якіх вайна адабрала дзяцінства. Мне здаецца, што сённяшні маршрут спадабаўся б як айчынным, так і замежным турыстам. Яны б змаглі не толькі ўбачыць і пачуць шмат цікавага аб дзятлаўскім краі, але і прыняць удзел у тэматычных конкурсах і гульнях, пакаштаваць стравы беларускай кухні, сваімі рукамі зрабіць сабе сувенір з лазы, увогуле, пазнавальна і весела правесці час. Несумненна, дадзены тур варта прапаноўваць. Будзем наладжваць супрацоўніцтва з яго арганізатарамі.

Невялікім марозікам, дробным сняжком, лёгкім пахам пячнога дыму сустракала артыстаў вёска Малыя Краглі. Светлым снежаньскім днём сюды накіраваліся арганізатары праекта “Глыбінкай жыве Беларусь”, якія прадаўжаюць знаёміць нас з цікавымі людзьмі Дзятлаўшчыны. Загадчыца сектара пазастацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці Ганна Харлінская, кіраўнік народнага хору ветэранаў “Ветэраны ў страі” Таццяна Шостка, сакратар раённага савета ветэранаў Ядвіга Гушча прыехалі павіншаваць з 90-годдзем мясцовага доўгажыхара Канстанціна Вінцукевіча, таксама гасцей цікавілі сакрэты яго даўгалецця. На падворку ў юбіляра, нягледзячы на “бадзёрае” надвор’е, ужо сабраліся блізкія: любімая жонка, дачка з мужам, унукі, праўнукі. Для шаноўнага імянінніка яны вынеслі зручную табурэтку. Асабліва ўрачыста ў гэтай вялікай кампаніі прагучалі словы віншаванняў, пажаданні даўгалецця, сямейнага шчасця, светлых дзён. Ядвіга Гушча перадала Канстанціну Фёдаравічу кветкі і падарунак ад раённага савета ветэранаў, а работніцы культуры падарылі музычную паштоўку з яго любімай песняй і шлягерамі мінулых гадоў. Парадаваўшыся прыемнаму сюрпрызу, Канстанцін Вінцукевіч ахвотна ўзгадаў галоўныя падзеі свайго жыцця і паразважаў над тым, што надавала яму бадзёрасці, мацавала сілы і здароўе на працягу 90 гадоў. Нарадзіўся Канстанцін Фёдаравіч тут, у Краглях, у сям’і мясцовых сялян, дзе разам з ім гадаваліся дзве сястры. Скончыў чатыры класы Краглянскай пачатковай школы, прадоўжыў навучанне ў Нагародавіцкай сямігодцы. Быў яшчэ хлапчуком, калі пачалася Вялікая Айчынная вайна. Людзям у той час жылося няпроста, але Бог збярог сям’ю Вінцукевічаў – усе яны дажылі да Вялікай Перамогі. Бацьку ў войска не ўзялі, паколькі быў ён у гадах. У Краглі немцы наведваліся, але гарнізонам тут не стаялі, час ад часу бывалі ў гэтай мясцовасці партызаны. Праз некаторы час пасля вайны Канстанціна Вінцукевіча прызвалі ў армію, дзе ён праслужыў без малога чатыры гады ў Цюменскай вобласці, горадзе Ішыме: скончыў школу сяржанскага саставу, быў наводчыкам гарматы. Калі вярнуўся на Радзіму, тут актыўна ішла будоўля, таму над выбарам прафесіі доўга не думаў – падаўся ў будаўнікі. Спачатку ў ваколіцах вёскі пачалі ўзводзіць вапнавы завод, аднак чамусьці яго не пабудавалі. Затое работнікі МПМК, куды ўладкаваўся малады мужчына, былі запатрабаваны ў Дзятлаве, бо райцэнтр рос і адбудоўваўся. Менавіта на адным з рабочых участкаў Канстанцін Вінцукевіч сустрэў сваю будучую жонку. Потым вадзіў яе на танцы ў дзятлаўскі парк, на ваенныя кінастужкі, якія тады “круцілі” кінааператары, увогуле іх маладосць выдалася цікавай і пакінула аб сабе самыя светлыя ўспаміны. Калі стаў сямейным чалавекам, Канстанцін Фёдаравіч вырашыў перайсці ў калгас, каб быць бліжэй да дома. Скончыў аднагадовыя курсы механізатараў і доўгі час працаваў на палетках гаспадаркі. Агульны стаж нашага земляка складае больш за тры дзесяцігоддзі. Разам з жонкай яны выгадавалі цудоўных дачок. Абедзве дзяўчыны скончылі медыцынскі каледж і працуюць па спецыяльнасці: старэйшая Людміла ў Гродзенскай абласной дзіцячай бальніцы, малодшая Таццяна – у санаторыі “Радон”. Дзядулю і бабулю радуюць чацвёра ўнукаў і трое праўнукаў. На пытанне пра асабістыя сакрэты даўгалецця юбіляр адказвае сціпла: – Без работы мне не сядзелася. Пастаянна рухаўся, быў пераважна на свежым паветры. Ды і спадчыннасць у нашай сям’і добрая: да 86 гадоў дажыў мой бацька, яшчэ жыве стрыечная сястра, былі і іншыя доўгажыхары ў розных пакаленнях. Дачка Таццяна таксама характарызуе бацьку як нястомнага работніка, расказвае, што раней ён быў выдатным мулярам, шмат дапамагаў людзям, затым, пакуль дазвалялі сілы, клапаціўся аб дамашняй гаспадарцы, ён і цяпер ходзіць на сваіх нагах, застаецца пры яснай памяці. Маладому пакаленню Канстанцін Вінцукевіч зычыць моцнага здароўя, раіць, каб маладыя людзі жылі дружна і весела, каб клапаціліся адзін пра аднаго і з аптымізмам глядзелі ў будучыню.

Близится самый волшебный праздник Новый год ? ?? ❄️ Центр культуры г.Дятлово приглашает на новогодние мероприятия

10 снежня па Дзятлаве прайшло святочнае шэсце Дзядоў Марозаў, Снягурачак і казачных персанажаў, якое дало пачатак навагоднім святочным мерапрыемствам. Галоўная ёлка нашага раёна запаліла агні адначасова з навагоднімі дрэвамі ва ўсіх раёнах Гродзенскай вобласці, а таксама ёлкамі ў кожным аграгарадку і пасёлку Дзятлаўшчыны. Па традыцыі навагодняе шэсце, у якім прынялі ўдзел прадстаўнікі арганізацый і прадпрыемстваў раёна, стартавала ад Цэнтра культуры і народнай творчасці ў суправаджэнні Новаяльнянскага аркестра, прайшло па вуліцы Міцкевіча да плошчы 17 Верасня, дзе гасцей свята сустракалі маленькія і дарослыя дзятлаўчане.     Работнікі культуры падрыхтавалі для дзятлаўчан тэатралізаванае прадстаўленне з танцамі, песнямі і флэш-мобамі. Прысутных весялілі і настройвалі на навагодні лад гаспадыні свята — Марфа Марозаўна і мадам Слізгота. На працягу мерапрыемства працавалі імправізаваныя стацыянарная і пераносная фотазоны з жывым сімвалам Новага года Тыграм. Сёлета ў межах раённага конкурсу прадстаўнікі 16 працоўных калектываў раёна падрыхтавалі віншаванні землякам з надыходзячым Новым годам, якія агучылі з раённай сцэны. Канкурсанты выступалі ў розных жанрах ад паэзіі і танцаў да песень, тэатралізаваных пастановак і варажбы на шчасце. Самыя арыгінальныя віншаванні выбірала журы ў саставе намесніка старшыні райвыканкама Ігара Кухарэвіча, першага сакратара раённага камітэта ГА “БРСМ” Кацярыны Хілімончык, старшыні райкама прафсаюза работнікаў АПК Уладзіміра Казака, старшыні райкама прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі Станіслава Фабішэўскага, начальніка аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Вольгі Рагачовай, загадчыка аддзела раённай газеты “Перамога” Ірыны Стырнік, дырэктара Дзятлаўскага раённага цэнтра культуры і народнай творчасці Наталлі Маліноўскай. Па меркаванні конкурснай камісіі, прызавыя месцы за самыя арыгінальныя творчыя віншаванні размеркаваліся наступным чынам: пераможцам конкурсу стаў творчы калектыў сярэдняй школы № 3 горада Дзятлава, другімі – каманда Цэнтра дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі горада Дзятлава, трэцімі – прадстаўнікі КСУП “Хвінявічы”. Грашовыя прэміі пераможцам уручыла член журы Вольга Рагачова. Мерапрыемства прадоўжылася вясёлымі карагодамі і танцамі побач з упрыгожанай гераіняй надыходзячых святаў. Роўна а пятай гадзіне пад гучныя крыкі “Раз, два, тры, ёлачка, гары!” і воплескі дзятлаўчан галоўная ёлка нашага раёна запаліла свае агні, даўшы старт навагодняму марафону, які прадоўжыць акцыя “Нашы дзеці”, конкурс на лепшае святочнае ўпрыгажэнне, шумныя гулянні ў навагоднюю ноч. Наталля АВЯРЧУК

Прайшоў рэгіянальны этап нацыянальнага адбору да XX Міжнароднага дзіцячага музычнага конкурсу “Віцебск-2022”, які традыцыйна адбудзецца на “Славянскім базары” ў Віцебску. У ім прынялі ўдзел 50 выканаўцаў з усіх раёнаў Гродзеншчыны. Дзятлаўшчыну прадставілі юныя вакалісткі Нэлі Санюк і Аліса Дзірвук. Яны выконвалі па дзве песні – на беларускай і рускай мовах, як і было заяўлена ўмовамі конкурсу. – Хвалявалася, але перамагло жаданне выступіць дастойна, зрабіць усё так, як вучылі мае настаўнікі: Святлана Русак і Наталля Капковіч, якім я вельмі ўдзячная, – дзеліцца ўражаннямі Нэлі. – Я там была амаль самая малодшая, бо ўзроставая група ўдзельнікаў – ад 8 да 13 гадоў, а мне толькі 8. Маё выступленне журы даслухала да канца, не перапыніла. Сама я была задаволена, як выступіла. Лічу, што ў мяне ўсё атрымалася. Эмоцыі аж перапаўняюць, бо конкурс вельмі значны і адказны. Я вельмі шчаслівая, што журы адзначыла маё выступленне і дало шанц мне прыняць удзел у паўфінале ў Мінску.  

З нагоды 12-годдзя заснавання аддзялення дзённага знаходжання “Праменьчык” і Дня інвалідаў у Цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва ў рамках дабрачыннай акцыі “Сярод сяброў” завіталі госці. Штогод да гэтай каляндарнай даты падтрымку асаблівым людзям аказвае Дзятлаўскі філіял ААТ “Молочный Мир”. І сёлета сыраробы не здрадзілі добрай традыцыі: прадаставілі 43 харчовыя наборы ўласнай прадукцыі для наведвальнікаў аддзялення з розных куткоў нашага раёна. З днём заснавання “Праменьчыка”, які за гэты час стаў утульным домам і пляцоўкай для цікавых сустрэч і падзей, яго наведвальнікаў і спецыялістаў павіншавалі і ўручылі падарункі старшыня раённага савета ветэранаў Міхаіл Губар, яго сакратар Ядвіга Гушча. – У нашай дзяржавы сацыяльна-арыентаваны курс, – падкрэсліў Міхаіл Яўгенавіч. – Таму ні адна неабароненая катэгорыя грамадзян не застаецца па-за ўвагай. Напярэдадні Дня інвалідаў адметна адзначыць, што для асаблівых людзей у Беларусі створаны спрыяльныя ўмовы для творчасці, заняткаў спортам, сацыялізацыі. Да слоў падтрымкі далучылася старшыня раённай арганізацыі Таварыства Чырвонага Крыжа Галіна Касцюк, якая зазначыла, што сярод грамадзян з абмежаванымі магчымасцямі нямала славутых параалімпійцаў, ёсць мастакі і эстрадныя выканаўцы, а таму трэба з упэўненасцю глядзець у будучыню і імкнуцца да сваіх мараў. Віншавальную паштоўку і салодкі падарунак удзельнікам аматарскага аб’яднання “Крыніца натхнення”, што створана на базе “Праменьчыка”, і іншым наведвальнікам аддзялення падрыхтавала загадчыца сектара пазастацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці Ганна Харлінская. Яна выказала ўпэўненасць, што дарыць іншым хвіліны радасці і добры настрой – гэта сапраўдны талент, якім не абдзелены асаблівыя дзятлаўчане.

Приглашаем всех дятловчан на церемонию зажжение огней на главной ёлке «Сверкай огнями, Ёлка!». Жители и гости города Дятлово, совместно с главным Дедом Морозом и Снегурочкой, дадут старт новогодним и рождественским праздникам. В программе праздника Вас ждёт конкурс праздничных новогодних поздравлений организаций, учреждений и предприятий Дятловского района. А также сияющая атмосфера волшебного света и чудесных музыкальных композиций.

На Дятловщине прошла акция «Вместе против СПИДа», приуроченная ко Всемирному дню борьбы со СПИДом. Участникам акции работники сектора по работе с молодёжью Центра культуры г. Дятлово напомнили, что может послужить причиной заболевания, какие меры предпринимать, чтобы не подхватить болезнь. Каждый получил памятку о мерах безопасности в обществе. Ещё раз напоминали о важности соблюдения мер профилактики и необходимости проведения разъяснительной работы среди подростков, прикрепили красные ленточки, свёрнутые петелькой. Именно они являются символом сострадания, поддержки и надежды на будущее без СПИДа.